zondag 30 november 2014

RIP, Luc De Vos


zondag 9 november 2014

BDW, de Verbal Kint, the man with the plan, van de Belgische politiek

De Belgische politiek is opgebouwd uit kortetermijndenken, strovuurpolitiek en wanen van de dag.  Enige aanleg voor langetermijndenken lijkt hen wel vreemd te zijn.  Misschien dat hun particratische machtsgeilheid hen verblindt tot het nemen van compleet irrationele, onlogische beslissingen, de titelfiguur buiten beschouwing gelaten.  België, een voorbeeld van rust en vrede, en relatieve welvaart wordt meegesleept in het strategisch denken van een partijstrateeg die zich verschuilt op het schoon verdiep in Antwerpen. De regering Michel, samengesteld uit liberale partijen als NVA, Open VLD en MR, met als schaamlapje CD&V om haar bedrijfsvriendelijk imago wat te maskeren, een regering duidelijk gedomineerd door een Vlaamse meerderheid, is het logische gevolg van de Waalse belastingregering van Di Rupo, waar de Waalse partijen oververtegenwoordigd waren en de Vlaamse ondervertegenwoordigd.  Actie en reactie.  De slinger van Foucault. De tegenstellingen worden op de spits gedreven, in enkele maanden tijd is het land vergleden in een Noord-Zuid tegenstelling, een links-rechts-verhaal en een arm-rijk tegenstelling.  Sta me toe eerst de Noord-Zuid tegenstelling te bespreken:

Charles Michel had zijn beleidsverklaring nog niet voorgelezen, de officiële aftrap van het politieke jaar, of de verwijten vlogen hem al rond de oren afgevuurd van de oppositiebanken, met als duidelijke voorganger Laurette Onckelinckx, in haar toch wel plastische omschrijving van Vlaanderen, en de populairste partij van Vlaanderen.  Zij schoffeerde de Vlamingen door hen zwammen te noemen, noemde de NVA separatistisch, homofoob, racistisch en nazistisch.  Het is duidelijk dat Laurette Onckelinckx geen stemmen moet halen in Vlaanderen maar alleen spreekt voor een opgehitste Waalse bevolking, die deze regering nog niet verteerd heeft, en waar haar verwijten er ingaan als zoete koek. BDW reageerde kort en afgemeten door Onckelinckx een viswijf te noemen, waar zijn poulains, Francken en Jambom, met duidelijk minder politieke flair, zich in duizend bochten moesten wringen, en zelfs op bevel van Michel excuses moesten aanbieden voor eerdere facebook-uitlatingen en verdachte aanwezigheden op feestjes bij foute vrienden.  Om kort te zijn, een politieke storm in een glas water maar de PS heeft zijn eerste veldslag gewonnen.

Ondertussen is de door de vakbonden beloofde warme sociale herfst, de herfst van de sociale onvrede, op gang geschoten met een eerste betogingsdag waar 120.000 vakbondsleden, potige havenarbeiders, een paar verdwaalde neo-nazis, en anarchisten de belangrijkste acteurs waren.  Wie ook verantwoordelijk was voor de rellen, de meningen lopen zoals verwacht uiteen, de politie wijst op havenarbeiders geïnfiltreerd door anarchisten, de vakbonden op extreem-rechtse infiltratie en politionele provocatie, wil ik in het midden laten.  Maar een in oorsprong vreedzame betoging werd in diskrediet gebracht door het ontstaan van rellen, welke machinaties achter de rellen ook aan de hand waren.  Uiteindelijk kan u zich de vraag stellen wie het meeste baat had met het discrediteren van betogingen, het ontmoedigen van latere stakingsdagen om voor de grote meerderheid van Vlamingen om met hun gezin een gezinsuitstap te maken naar Brussel.  De brave Vlaming zal terecht wel twee keer nadenken voor hij zijn gezin aan zoiets onderwerpt.  Wat de vakbonden meteen hun belangrijkste drukkingsmiddel ontneemt , de macht van het getal. Dat de politie misschien ook een vuil spel speelde was te verwachten.  Het BBT, zie de zaak Jacob, en de oproerpolitie staan voornamelijk bekend om hun losse handjes en aanverwante intelligentie.  Eerst slaan, dan vragen stellen is daar de leuze.  Dat dit als een rode lap op een stier werkt bij anarchisten en havenarbeiders , die maar al te graag een flik het ziekenhuis in meppen, onder het neuriën van het anthem van the Kids "Fascist cops"is ook een evidentie.  Beide groepen zijn relatief evenwaardig.  De PS, de SPA en de vakbonden zijn van oudsher bondgenoten, de socialistische families zullen proberen garen te spinnen bij de voornamelijk linkse onvrede, met het beleid.  Ik huiver bij de gedachten aan een nieuwe regeringsdeelname van de SPA, met kopstukken als Tobback Junior, die voor zijn leven en voortbestaan moet vechten, het Gentse prinsesje, dat de bevolking in het zonnepanelenverhaal heeft opgezadeld met een torenhoge electriciteitsrekening.  Het zoonepanelenverhalen is het voorbeeld bij uitstek van een onbekwame omhoog gekatapulteerde minister, die dankzij een knap snoetje de harten en andere kon verwarmen, maar eigenlijk nog altijd gebakken lucht is.  Tais-toi en sois-belle lijkt meer dan ooit het motto.  Vandelanotte, die met geld strooide in het Electrawindsverhaal, en een West-Vlaams mini-L&H veroorzaakte bij de burgerlijke overheden, die van nepotisme en cliëntelisme zijn levensdoel lijkt te maken.  Nee, ik sta niet te springen voor een Vlaams socialistisch verhaal tot de poppetjes worden vervangen.

Ondertussen wrijft BDW, de spin in het web,  zich in de handen, hij komt niet over als machtsgeil of een postenpakker door zijn verlengd verblijf in Antwerpen, zo moet hij ook niet de handen vuil maken in de federale oorlog tussen oppositie en meerderheid.  Maggie De Block heeft zich zichzelf verbannen naar volksgezondheid, haar grote droom maar het geeft haar ook de kans om minder te scoren bij de Vlaamse bevolking.  BDW heeft wel een plan, een seperatistische logica die hij tot op de millimeter volgt, hij wijkt niet af en houdt steeds het einddoel in de gaten.  Hij gebruikt als het ware de verrottingsstrategie, hij wil een wig drijven tussen België en Wallonië.  De Walen moeten zo afkerig worden van de Belgische kille asociale liberale politiek, de arm-rijk tegenstelling, dat zij ook een voorstander worden van meer autonomie voor Wallonië, wat spoort met het Vlaamse onafhankelijkheidsdenken.  De Wever weet als geen ander dat het confederalisme slechts een tussenpunt is en geen eindpunt.  Geen enkele confederale staat in het verleden heeft ooit standgehouden, met het Tsjechisch-Slovaakse model als meest recent.  De Wever weet donders goed dat voor elke beslissing in België in een confederaal model een meerderheid nodig is in zowe Vlaanderen als in Wallonië.  Wat vervolgens onvermijdelijk zal leiden tot een afkalving van de populariteit van het confederale model en het behoud van de Vlaams-Waalse tegenstelling tot het land definitief zal splitsen.

BDW is verbal Kint, u weet wel de hoofdfiguur in the film "The Usual Suspects" die op het einde schotvrij en theatraal de arena verlaat.  Hij laat de strijd over aan Keyser Söse, de beruchte boeman, in theorie de leider.  BDW is de kapitein op de Belgische Titanic, terwijl het politieke gekrakeel in het federale parlement voortduurt, staat hij nog op de brug.  Hij zal vergaan met het schip, met man en muis, dat is zijn missie, zijn levensdoel.  BDW is de man met het plan, terwijl anderen uitblinken in kortzichtigheid en middelmatigheid.  Ik voorspel geen lange toekomst voor België, maar misschien is het een geruststelling dat ook Machiavelli in ongenade viel bij zijn broodheren.  Het einde van België, misschien moet u al wennen aan het idee.







Duitsland