zaterdag 31 januari 2015

Single column

De belangrijkste film voor mannelijke singles, buiten de obligatoire verzameling porno, is waarschijnlijk Bridget Jones voor het doorgronden van de psyche van de vrouwelijke single.  De combinatie klunzeligheid en vertedering, gecombineerd door abstracte waarheden, vormt als het ware een roadmap naar het hart van de volgende verovering.  Het probleem met Bridget Jones is wel, dat ik me niet langer kon identificeren met het personage gespeeld door Hugh Grant,
Renee Zellwegger had me geraakt, ik was rokkenjager af…



Ok, ik weet heus wel hoe dit klinkt, ik wil in het midden laten of ik last had van een beginnende midlife crisis of erger nog penopauze, maar de film heeft me diep geraakt.  In zoverre dat ik besliste het over een andere boeg te gooien, een drastische levenskeuze maken voor meer liefde, vriendelijkheid en sociaal respect.  Ik was 26 toen ik dat besliste, nu ik dit schrijf ben ik 39.  Wat zijn mijn ervaringen nu, vraagt u zich af. Nou, ze zijn niet echt hoopvol.  Ik noem het karma.  Na mijn
ervaringen met ontucht, plezier en wilde vrouwen wou ik nu een lange relatie, wederzijds respect, trouw en monogamie. Wat vond ik in de plaats, mijn vertrouwen werd afgestraft, ik werd met weinig respect behandeld, af en toe archislecht, ik kwam een echte feeks tegen en had op de koop toe een relatie met haar die me alleen achterliet met enkel wantrouwen tegenover het zogenaamde zwakke geslacht,
onze breuk liet me achter met wat zorgen van de piekerende soort.  Laat het mij zo stellen, in mijn ervaringen met wilde vrouwen, voelde ik me een god, een fenomeen in zijn eigen recht, die een vrouw nooit echt lang genoeg kende om echt betrokken te zijn bij haar inwendige leven.  Mijn ervaringen met relaties liepen enkel faliekant af, berooid, karakterieel en financieel.  Had ik dan de verkeerde keuze gemaakt, niet in geweten, denk, wel absoluut in partner.  Verscheidene jaren heb ik zo gebroed, bleef ik liever alleen dan nog eens het risico te nemen gekwetst te worden, ik had het wel gehad met vrouwen, ik nam een zwarte kat.

Tegenwoordig heb ik veel vriendinnen, met wie ik graag babbel, roddel en klets. fantastische vrienden, warm, humoristisch en meelevend, waarop je een huis kan bouwen.  Enkel in mijn daten had ik minder succes, ik probeerde een datingsite,
en leerde enkel de verkeerde vrouwen kennen, vrouwen met zoveel emotionele bagage dat ik onmiddellijk wist geen verdere succes na te streven op relationeel vlak.  Gelukkig zijn vrouwen tegenwoordig wel mans genoeg, zeer foute woordkeuze, om  na enkele seksuele ervaringen te beslissen dat we emotioneel toch niet met elkaar sporen.  Maar u weet het wel, seks verandert alles, hoe we het nu draaien of keren, moeilijk om vriendschapsrelaties te onderhouden met seksuele partners. Friends with benefits, een grotere leugen heb ik nog nooit gehoord.

Als ik een nieuwe partner wil, wil ik het totaalpakket, een grappige, intelligente, mooie vrouw, met veel levenservaring die mij als haar gelijke beschouwt, Met andere woorden, ik ben op zoek naar een utopie, de onmogelijke vrouw, die perfect is in haar imperfectie, geniaal in haar tekortkomingen, een witte raaf.  Ik heb haar nog niet gevonden, maar blijf haar zoeken, ze bestaat wel, en misschien een avontuurtje, waarom niet met een zelfstandige, zelfzekere vrouw die me leuk vindt voor even.
Het is al even geleden dat ik Bridget Jones nog heb gezien.


Of zoals ik het ooit omschreef in een gedicht:

Imperfectie is perfect

Ooit al gepraat met een vrouw
die haast gehouwen lijkt uit plastic of marmer uit Carara,
een schoonheid zo perfect dat ze haast artificieel lijkt
en je tegelijkertijd afstoot,
vaak is praten dan een teleurstelling
want uit een perfecte mond komen vaak enkel maar banaliteiten en platitudes,
boutades en clichés.
Zo aangetrokken en gefascineerd door haar onaardse uiterlijk,
maar afgestoten door haar slaapverwekkende gepraat
dat meestal gepaard gaat met een verblindende arrogantie,
van de vrouw die al te vaak te horen kreeg
hoe perfect ze was.
Geef mij maar de vrouw, die groots is in haar imperfectie,
niet de perfecte maat, niet het stereotype beeld van de gulden snede,
een klein litteken hier, een prachtige haaientand,
een kont die parmantig naar achteren steekt en de zwaartekracht trotseert.
Dan verlies ik mijn zinnen, dan word ik wild,
dan word ik geobsedeerd en gefascineerd,
wil ik enkel voelen hoe ze denkt,
wil ik haar verleiden tot springerige conversaties,
om haar verstand, karakter en geheugen te doorgronden,
dan ben ik niet te houden, dan ben ik een wild beest,
dan ben ik enkel en alleen maar man
zonder greintje beschaving
dan huil ik naar de maan en lach ik maniakaal naar de zon,
dan schrijf ik duizend en een gedichten met haar in mijn achterhoofd,
dan ben ik gedreven, dan ben ik bezeten,
dan drijft de passie me voort.
Daarom zoek ik zonder ophouden
naar dat ene teken van imperfectie,
dat ene gebrek dat je zo siert,
en dat je groot maakt in je diversiteit
want niets zo saai als een perfecte vrouw.
Ik zoek naar een wild karakter,
een opstandige vrouw, groots in haar ongeduld,
en opvliegend als een wilde leeuw.
En tot ik haar vind, huil ik met de wolven
naar de laaghangende maan
die blauw doorheen het landschap schijnt,
dan schuim ik kroegen en het internet af op zoek naar
vertier en drinkgelagen.
Het is te hopen dat een imperfecte vrouw alleen zoekt naar complementariteit,
want tot u spreekt een compleet imperfecte man,
die enkel in dialoog tot perfectie komt.


Om af te sluiten, een streepje van mijn lievelingsmuziek, hopelijk tot volgende week als ik niet door Sigal word gedefenestreerd. http://gedichtenbartje.blogspot.be/